De "Große Freiheit" (Duits voor 'grote vrijheid') is een straat die de wereldberoemde Reeperbahn in Hamburg aan de Noord zijde doorkruist en gelegen is in St. Pauli kwartier. Eind de jaren vijftig was er de "Lido", dit was een gezellige zaal met optredens van traditionele orkesten (zie foto boven).

Het was ook een favoriete pleisterplaats van muzikanten en op de foto boven kan men de internationaal bekende orkestleider Eddy De Latte zien (derde van links) maar ook de zanger van de band Jack Terlin (uiterst rechts) met naast hem zijn vrouw (tweede van rechts) en Albane derde van rechts) de zangeres van het orkest. Op de foto onder helemaal links nogmaals Eddie De Latte met rechts van hem Albane.

De bar heet nog steeds de "Kaiserkeller" (zie foto onder) en maakt deel uit van het ontspanningscentrum "Große Freiheit 36", met onder meer de "Galerie 36" voor concertoptredens van internationaal bekende bands.

Het was in de "Kaiserkeller" dat de successtory van The Beatles begon. En de foto's onder krijgen de bezoekers van ons Showbizzweb er helemaal gratis bij : The Beatles zoals ze in 1960-62 in Hamburg in de "Kaiserkeller" optraden en de affiches waarop ze als "supporting act" werden aangekondigd...

Een dynamische zangeres die véél te vroeg uit de showbizz verdween. Het jeugdblad Joepie noemde haar toen een "gelegen-heidszangeresje"...

Dot was echt discriminerend want een "gelegenheids- zangeresje" met dit talent was wel erg uitzonderlijk !
Haar ouders hadden een "Mercedes"-garage en zo kwam ze in contact met Will Tura. Ze kon hem overtuigen van haar zangkwaliteiten en hij bracht haar in contact met zijn producer Jean Kluger.
Ze kreeg er promt een platencontract. In 1969 kwam dan haar eerste plaatje "Achter de gordijntjes". Het duurde twee jaar tot de tweede plaatopname kwam "Als je heengaat".Ze zocht het daarna in het engelstalig repertoire en de singles : "Nobody" en "Call me" waren in 1973 een eerste stap in die richting, waarna "Come back" in hetzelfde jaar volgde. Ze werd eindelijk opgemerkt door de BRT en mocht optreden met het radiodansorkest, alwaar ze de kans kreeg ook eigen composities naar voor te brengen. Via de manager van Demis Roussos mocht ze met diens orkest in 1977 te Parijs het nummer "Moi je ne suis pas une poupée" opnemen. Dat ze géén "poppetje" was ondervonden haar toenmalige platenbazen toen ze promt haar contract stopzette en het zingen liet voor wat het was. Bij Sobelair werd ze toen air-hostess. Toch wist een producer haar nog te overtuigen een plaatje te maken, onder de naam Sylvia Gold kwam in 1979 "Dance me trough the night" uit. Ook producer Roland Verlooven merkte haar op en bracht een

duet uit met ene Jason.Als Jason & Joan kwam "All I need"op single uit in 1980. Ze werd te Brussel geboren als Liliane Verheyen op 5 juli 1952 en woonde o.m. in de gemeente Haren. Ze verdween zoals ze gekomen was uit het niets. Een talent dat verloren ging en eens te meer een gemiste kans op internationaal succes .Ondertussen hebben we met enige tussenkomst van radio 2 Nelly Jane teruggevonden, waarvoor dank aan Peter Verhulst.

Foto links Jean Brits en zijn vrouwtje op bezoek bij Nelly Jane. Foto bo-ven Nelly met hondje.

Cindy werd geboren als Gonda De Brucker te Aalst op 26 februari 1957. Ze nam deel aan diverse zangwedstrijden samen met een vriendin als “De Gonda’s”. Op één van deze organisaties werd ze opgemerkt door de producer van het net gestartte platenlabel “BASF”, Romain De Smet. Eind 1972, ze was toen 15 jaar kwam een eerste single uit. Met “Scoubi-doubi-dam-dam” haalde ze al een TV-optreden binnen in het programma “Singe Sange Jo”, gepresenteerd door Jo met de Banjo”. Het was het prille begin van haar grote doorbraak die volgde met het lied “Hasta la vista mañana” dat goed was voor plaats 2 in de Vlaamse Top 10. Met de volgende plaatjes haalde ze wekenlang de eerste plaats in deze hitlijst, zoals : “Ik ben zo verliefd” (7 weken op 1) , “De volgende dans” (6 we- ken op 1), “Een avontuurtje” (2 weken op 1), “Sweet- heart, my darling” (10 weken op 1), “A la bonne heure” (7 weken op 1), “Alleen” (2 weken op 1) en “Weet je nog wel” ( 7 weken op 1).

De jaren 1974 tot 1976 waren dé topjaren voor Cindy, die meteen de naam van “Prinses van het Vlaamse lied” meekreeg.
Tijdens een opnamesessie in de studio bij Marc Aryan kwam ze in contact met de Amerikaanse manager Nat Kipner. Deze introduceerde haar op zijn beurt bij Bill Sammeth, toenmalig manager van Cher en KC and the Sunshine Band. Hierdoor kwam ze in een internationaal circuit terecht waardoor ze optrad in voorprogramma’s van gekende sterren in Las Vegas, met het BBC – orkest in Londen en ook in de Brusselse Jazz Club alwaar ze overal succes oogstte. Tijdens deze periode werd haar naam aangevuld als Cindy Nelson. Begin jaren tachtig scoorde ze nog hits met “Move me” en “Chemistry”, waarmee ze telkens in de eerste 10 kwam van de BRT Top 30. In 1983 werd ze 2e met de BRT – ploeg in de Knokke – Cup na Zweden.

Met de introductie van de commerciële TV in Vlaanderen, met VTM, bracht Cindy Nelson nog een Vlaamse plaat uit in 1990 met als titel “Vanavond breek ik uit”.
Onder de naam “Laura D” kwamen er in 1992 nog twee dansplaten uit, met als titels “Be allright” en “Please don’t go”.
Vanaf 1999 , na 3 jaar India , koos ze om het wat rustiger aan te doen en koos ze voor een eigen showformule in de Benelux waarin ze géén enkel genre schuwt, zelfs jazz en salsa tot de populaire hits van de jaren 50 tot en met 1980. Cindy Nelson een zangeres met een goed gevulde en succesrijke zangloopbaan.
De foto links is ons toegestuurd door een zeer trouwe fan.

Micha Marah was een succesvolle zangeres, niet meeteen de top maar in het... middenveld. En ze promoveerde tot makelaar toen ze met het Benelux Theater zelf ma- nager van vedetten werd. Hier volgen de grote lijnen van haar succesrijke zang- loopbaan. Als Alda Leppens werd ze op 26 september 1953 te Turnhout geboren. Haar eerste stappen als zangeres zette ze in 1967 met een plaatselijk groepje, The Rimi’s. Het was in 1968 dat commandant Karel Van Herck (zie foto onder lins) zich over haar ontfermde. Die had toen ook al Marc Dex en Juul Kabas onder zijn hoede. Door haar deelname aan “Canzonissima 1971 “ kwam ineens de nationale bekendheid, ze had drie liedjes in de finale gezongen. Eén daarvan was “Tamboerke” waardoor ze meteen het majorette-etiket meekreeg. Door voor sexy fotoreportages te poseren wilde ze later van dit kostschoolmeisjes imago van af (zie foto onder rechts)...

Met het Arcade" label deed ze ook in 1971 mee aan de “Knokke Cup”. Manager René Ingelberts nam haar in zijn Antwerpse ploeg voor “Hit ‘72”, samen met Samantha, Norma Hendy, Bobby Ranger en Peter West. Ze wonnen er de eerste prijs (zie foto op de Show Web pagina : Vlaamse artiesten ontmoeten elkaar). In 1974 won ze met de Belgische vertegenwoordiging de “Coupe d’Europe Musical” een liedjesfestival dat plaatsvond in het Oostenrijkse Villach. Ook Ann Michel en Connie Neefs maakten deel uit van de Belgische ploeg (ook hiervan foto bij : Vlaamse artiesten ontmoeten elkaar) Ondertussen maakte Micha regelmatig plaatopnamen waarvan sommige liedjes toch wel hits werden in die periode. Een “andere” Micha dook op in “Eurosong 1975”, een krullenkopje en hippe kleren gaven haar meteen een eigen persoonlijkheid en présence. De BRT koos haar in 1979 als onze vertegenwoordiging voor het Eurovisiesongfestival. Er was heel wat heisa rond de keuze van het liedje dat Micha zou brengen en dat resulteerde in een slecht resultaat, ze werd gedeeld laatste in Jeruzalem. Het zou haar de volgende jaren zuur opbreken. Ze wist niet goed meer welke richting ze uit wou als zangeres. De radio had haar echter ontdekt als presentatrice, reeds in 1976 haalde Bert Van Hoorde haar voor de microfoon in “Kustsidestory”. Omroep Antwerpen ’s icoon Jos Baudewijn was haar producer voor uitzendingen als : “Piekuur” (van 1976 tot 1979), “Meer muziek” (van 1980 tot 1982) en “Hadiemicha” (van 1983 tot 1988). In 1993 bracht ze samen met Ro Burms “Kwistig met muziek” voor Omroep West-Vlaanderen tot in 1998. Ze presenteerde voor BRT -TV samen met Marijn De Valck het programma “Stad op stelten”. Haar veelzijdigheid kwam haar goed van pas in tal van andere activiteiten. Ze had o.m. een tijdje een rubriek in het weekblad Story. Ze was ook coach van de Antwerpse ploeg voor

de Baccarabeker in 1981. Samen met haar toenmalige echtgenoot, Guy Beyers namen ze het artiesten- en managementbureau Benelux Theater over van de legendarische Robert Bylois, die er een punt achter zette. In 2001 opende ze in  Antwerpen  op  de Markt de

ZIerse pub "The Du- bliner". Dit was een gevolg van de omme-zwaai in haar zang- loopbaan. Ze barcht in 1994 een cd uit met vertalingen van Ierse liedjes. Ze had toen Isy McCormack in Dublin ontmoet, hij werd haar vriend tot in 2008 en dit bracht een héél andere Micha.

Begin 2006 werd het trio "The Souldivaz" geboren. Samen met Sandra Kim en Alana Dante (echter vervan- gen in 2007 door Alfi

Oubaibra). Zij brachten samen met Micha vol vuur echte soulklasiekers, waarvan “Dancing in "The Street"
        hun eerste single werd. Een artieste met een ge-
           vulde carrière en een dame met allure.

In Moortsele geboren op 29 september 1933 is hij een artistieke duizendpoot als troubadoer, kunstschilder en dichter.
Het begon rond zijn achttiende levensjaar toen hij deelnam aan een reeks zangwedstrijden bij het toenmalige N.I.R. (nu VRT). Hij werd er tweemaal laureaat en eenmaal finalist. Hierdoor gesteund bracht hij in 1960 een eerste plaatje uit onder de naam Georgie Guy met als titel :”Zwarte Manuella”.
Het artistieke gevoel bleef hem bij na zijn studies en werk. Hij schreef diverse kleinkunst en volksliederen, maakte gedichten en schilderde. Ter gelegenheid van het overheidsinitiatief “Het jaar van het dorp” in 1978 werd er van Gerard een langspeelplaat uitgebracht met allemaal liedjes in zijn streektaal. Met de liedjes “Ikke met de rikke” en “Zijt ge ook zo zot van mij”haalde hij zelfs de Vlaamse Top 10.
Zijn schilderwerken kan men zien in zijn atelier “t Muziekpalet” te Moortsele.
Zijn discografie omvat een zestal singles, drie langspeelplaten en drie CD’s.
In 2006 werd hij door de gemeente Oosterzele gehuldigd voor zijn ganse oeuvre.

Van onze Show Web bezoekster, Carine Verberkt ontvingen we het verhaal van haar vader Jack Ter- lin. Uit sympathie geven we graag haar verhaal integraal weer, als hulde aan haar vader.

In memoriam Jack Terlin (11/3/1931 - 3/8/2011) Mijn vader werd geboren te Gent op 11 maart 1931 als Jacques VERBERKT. Als jonge kerel werkte hij bij de Post. Hij moest per fiets de dringende en aangetekende zendingen afleveren in wat men toen het mil- joenenkwartier noemde van Gent, dat waren de straten waar de villa’s ston- den van de rijkere burgerij. Het verhaal wil dat het daar is dat Eddie De Latte hem in de jaren 1956-1957 voor het eerst hoorde zingen. Eddie De Latte was toen een orkestleider die werkte met zanger Merino Costa. Toen die het orkest verliet nam Eddie De Latte mijn vader aan als nieuwe leadzanger. In die functie had hij een artiestennaam nodig en dat werd Jack TERLIN. De reden was dat ze allen samen heel dikwijls in het hotel Teirlinck zaten op het Gentse stationsplein. Maurice Teirlinck werd zijn artistieke peter. De vrouw van Eddie De Latte was leadzangeres. Haar artiestennaam was Albane. In 1958 maakten ze samen furore op de we- reldtentoonstelling Expo 1958. Ze traden ook heel dikwijls op in het Brusselse Lido en de Ancienne Belgique. Tijdens de zomer gaven ze shows in Blankenberge, onder andere met Cha- rel Janssens en Co Flower. In 1959 maakte mijn vader ook deel uit van de Belgische ploeg van de 1ste Knokkecup. België werd toen vertegen- woordigd door Louis Neefs, Jack Terlin, Philippe Mayeux, Eddie Pauly en Lily Vincent. De jaren daarna toerde hij met het orkest Eddie De Latte rond in Duitsland(Hamburg),Zwitserland (Bern) Noord Frankrijk (Saint Amand Les Eaux), Italië (San Remo). In 1961 waren ze ook te gast bij de familie Agnelli (Fiat-fabrieken) om op te treden op de jaarbeurs te Turijn Expo 1961 Hij heeft nooit zelf muziek geschreven en de enige plaat die hij ooit opnam was Maria en Tonight (label Decca), beide waren liedjes uit de musical West Side Story. In 1962-1963 speelde er een Nederlandstalige versie van My fair Lady in de Billiard Palace te Antwerpen. Denise De Weerdt speelde de rol van Eliza Doolittle en Alex Van Royen was Professor Higgins. Bob Benny en mijn vader, Jack Terlin waren de maten (drinkebroers) van Alfred Doolittle, gespeeld door Johan Kaart. Mijn vader had een tenorstem. Zijn groot voor- beeld was Mario Lanza. Hij kreeg meerdere keren een aanbod om opera/operette te zingen maar ging hier nooit op in. 1975-1976 speelde hij nog een kleine rol als barman in de film Rue Haute (realisatie André Ernotte) met Annie Cordy en Mort Shuman. Hij speelde ook de rol van de vader (Claes) in de operette Thyl Ulenspiegel (frans- talig). Later zong hij nog soms met het orkest van Bobby Setter, maar niet meer op regelmatige basis. In de jaren 80 heeft hij de muziekwereld vaarwel gezegd. Hij was zwaar diabeet, had prostaatkanker, heeft 5 hartoverbrug- gingen gehad en longoedeem. Hij is op 3 augustus 2011 overleden in het Sint Pietersziekenhuis te Brussel.
(Opgemaakt door Carine Verberkt, 3140 Keerbergen)

Boven een foto met handtekening en met een opdracht van Jack aan zijn vrouw van wie hij toen al gescheiden was. Op de foto onder de platen hoes van een single door Ronnex uitgebracht op het populaire en erg goedkope merk : "Teeny"....